نفس درازی کس تا به چون و چند نیفتد

گره خوش است که بیرون این کمند نیفتد

حیاست آینه پرداز اختیار تعلق

اگر دل آب نگردد نفس به بند نیفتد

رعونت است که چون شمع می کشد ته پایت

به سر نیفتی اگر گردنت بلند نیفتد

مروت آن همه از چشم زخم نیست گزندش

اگر به گوش حیا نالهٔ سپند نیفتد

سفاهت است کرم بی تمیز موقع احسان

گشاده دست و دل آن به که هرزه خند نیفتد

ز فکرکینه ندارد گزیر طینت ظالم

چه ممکن است حسد در چی که کند نیفتد

چو صبح گرد من از دامنت رسیده به اوجی

که تا ابد اگرش برزمین زنند نیفتد

مباد کام کسی بی نصیب لذت معنی

تو لب گشا که جهان چون مگس به قند نیفتد

به خاک راه تو افکنده ام دلی که ندارم

نیاز شرم کن این جنس اگر پسند نیفتد

گر احتیاج به توفان دهد غبار تو بیدل

چو صبح به که صدا از نفس بلند نیفتد